Madeira my dear

Het is zondag 18 september, we gaan anker op en vertrekken naar Madeira. De IImpulse is vanmorgen al eerder vertrokken en wij zetten twee uur later ook koers naar Baia d'Abra. Na een uurtje of vijf arriveren ook wij in de baai, het anker kan erin en houdt meteen. Daar liggen we dan met de IImpuls en een Fransman, aan de voet van bergen en ruige kliffen. De aanblik op de rotsen is indrukwekkend. De kanalen waar vroeger de lava naar boven of naar beneden(?) stroomde liggen pal voor ons. De aarde laat hier precies zien hoe zij twintig miljoen jaar geleden is gevormd. Toch wel indrukwekkend in zo'n rustige baai.

Het enige is dat er valwinden zijn. Deze vallen letterlijk met veel geweld over de bergen naar beneden en maken de anker plek erg onrustig. De wind giert dan door het want en de boot giert ook mee van bb naar sb en weer terug. Verder is het hier heel rustig, totdat er een paar bootjes met harde muziek de baai in komen varen.Echter daar blijft het niet bij, want binnen vijftien minuten wemelt
het van de boten. Naast speedboten en waterscoters, ook veel grote en kleine vissersboten en allemaal afgetopt met feestende mensen. Op elke boot harde muziek, wat een onrust en wat een zootje. Het komt allemaal bij ons in de baai liggen, want conform de traditie moet er gezwommen worden. Na een uurtje vertrekt de hele handel en keert de rust terug.

De nacht valt in en het is aardedonker. Zo donker hebben we het in lange tijd niet gehad en we genieten van de sterren aan de hemel en het geraas van de brandinggolven. Samen met de steeds
terugkerende valwinden, geeft het deze ankerplek een apart sfeertje. De volgende morgen vertrekken Tom en Marieke naar Calheta voor een Internet verbinding, wij blijven nog een dagje liggen. Dit is namelijk een van de weinige beschutte ankerplekken en verderop zijn er alleen havens, waar wij vijftig tot zeventig euro per nacht moeten betalen.

De volgende dag gaan we vroeg ankerop. We zijn op zoek naar een haven waar nog voor een redelijk bedrag afgemeerd kan worden. Zo niet, misschien kunnen we dan anders in Funchal ankeren. De berichten zijn echter niet positief. Funchal ligt vol met grote catamarans en veel alternatieve havens zijn er niet. Calheta is ook duur en d'r is niks. In ontwikkeling en nooit afgemaakt. Zo varen we, met deze info in ons achterhoofd naar Canical. Veel industrie, maar je kunt er beschut ankeren. Dit is dan ook alles, dus varen we toch maar verder naar Machico. Technisch gezien kun je daar ook ankeren en op de AIS zie ik achter de kade muur een engels schip liggen. Buiten zie ik wel zes masten. Je weet maar nooit en dus we gaan in het kleine haventje kijken.

Ze liggen langs de kade muur en die is vol! We besluiten eerst in de baai, voor het strand ten anker te gaan en met de bijboot de zaak te verkennen. In de baai slingert ons scheepje behoorlijk en is het werken met de bijboot al een hele operatie. Het kan! We hebben geluk. Aan de kade muur liggen o.a. twee Franse boten die vandaag vertrekken en ze willen wel plaats maken voor ons. Geweldig, zo kunnen wij langs de kademuur en zij weer bij ons langszij.
Het mooiste is nog, dat er niet voor betaald hoeft te worden. Wel komt Er zo nu en dan iemand, die aangeeft dat er een boot uit Funchal komt en dat er plaats gemaakt moet worden. Alleen die boot komt nooit aan! Zo hebben wij een goed plekje. Wel rekening houden met de swell. Voor ons betekent dat veel touwwerk en kettingen langs de kade muur. We liggen als een spin in een web. En....een ladder is handig bij laag water, anders is het een hele klim. Madeira my dear, here I come.

Foto: 1-Baia de Abra 2-vulkaanrotsen 3-afgetopt met mensen 4-nog meer
5-verkenning Machico 6-a.d. kade 7-Machico

Veel water, veel zand

Het ankerboeitje zit onderwater en doet het ergste vermoeden, maar achteraf zit alleen de neuring-lijn om de ankerketting gedraaid en is ankerop een fluitje van een cent. Nu de bijboot nog even binnen hijsen en niks is even op een boot, alles opruimen, zeevast zetten, huiken eraf, kop in de wind, zeilen hijsen, geen paaltjes pikken (visboeitjes) op koers leggen en dan bijkomen van al dat gedoe onder het genot van een kopje thee met een koekje.

Er is voor de komende dagen een windje 4/5/6 bf voorspeld en we lopen met grootzeil (1ste rif), fok en kluiver al een mooie 6 tot 7 knopen. Onze koers naar Porto Santo, bij Madeira is zuidwest en dat wordt op den duur een voor de windse koers. De hoge deining tussen 3 & 4 mtr en kruisgolven, maken dit geen fijne koers. Om in de termen van het weerbericht te blijven heet deze zeegang "moderate to rough". Na een snelle eerste 24uur (180M) besluiten we in de loop van de 2de dag te gaan kruisen. We varen dan een Z over de koerslijn. Zou houden we het zogenaamde bakstagwindje in de zeilen. "Santana" heeft er plezier in en laat een spoor van opspattend schuim achter. Wij doen het iets minder goed, maar hoeven geen vissen te voeren. We drinken bouillon en knappen hier beide van op, misschien toch wat zout tekort?

De eerste dagen op zee vind ik erg vermoeiend. Overdag gaat nog wel, dan is het licht en zonnig, dit in tegenstelling tot s'nachts. Slapen gaat slecht, als je door je (zee)bed wordt geschud. Het schijnt na een aantal dagen beter te gaan, zeggen ze. Af en toe maken we hele schuivers en is zaak om te blijven zitten of je benen onder je gat te houden, als je toevallig staat. Ook duiken we regelmatig een golfdal in en dan voelt het alsof je organen een fractie later weer op z'n plaats vallen dan jij en langs de boot zie ik een wit schuimspoor lopen, met kleine lichtjes erin.

Het is bijna volle maan en we hebben hierdoor "zicht", totdat ze het na een paar uur voor gezien houdt en de andere kant van de wereld gaat verlichten. Nu is het echt donker, waardoor de sterren aan de hemel in volle glorie schitteren. Her en der herken ik een paar, zoals de grote Beer, het Zuiderkruis, Casiopea, Melkweg, maar daarmee houdt het dan ook op. Elke 15min. sta ik op en kijk om me heen, staan de zeilen goed, zijn er andere schepen in de buurt zonder AIS. Met name voor visserboten moet je oppassen, want die varen altijd een eigen koers! Eet een appeltje en mijmer wat over ideaal zeilweer en kom tot de slotsom, dat je de wind moet scheiden van zeegang. Het zeilweer is dan geweldig, want we lopen regelmatig 9 knopen en de zeegang verdient wat mij betreft de benaming "klotsbak" in diverse gradaties. Met het muziekdoosje op m'n hoofd, verstrijkt de tijd langzaam. Het zijn lange nachten, ook letterlijk, want het is donker vanaf ca. 20.30 tot 07.45uur.
Na 3 hobbelige nachten zien we uiteindelijk Porto Santo opdoemen. Twee andere zeilboten hobbelen met ons mee de haven in, waar we een ankerplekje zoeken.

Porto Santo is een snel eroderende rots en behoorlijk kaal. Echter het heeft iets wat Madeira niet heeft en dat is een groot geel strand. Wij hebben daar dankbaar gebruik van gemaakt. In de golven springen en je mee laten surfen tot op het strand. Op het strand liggen ook vele zwarte lava stenen en tijdens het terug rollen is het oppassen geblazen je niet te bezeren op deze steentjes. En het leukste is wel, dat je broek na die tijd vol zit met zand, ja echt vol. Ik heb hier de fietsen in elkaar gezet, waar we veel plezier van hebben. Zo fietsen we naar het uiteinde van het eiland, achter de bar even omkleden en hup het water in. Lekker afkoelen, want in de felle zon fietsen is wel een beetje warm en natuurlijk weer al dat zand uit je badkleding zien te krijgen.

De volgende dag hebben we het hele eiland rondgefietst. Ietwat op en neer en de steile stukken lopen, met de fiets aan de hand. Vermoeiend maar wel leuk. De andere kant van Porto Santo is ruig, groener en fascinerend. Het lavagesteente kleurt op verschillende manieren op geeft hier zijn grilligheid prijs. Soms zie je een verlaten dorp, met drie huizen en van een local krijgen een complete beschrijving in het Portugees. We verstaan er dus weinig van, maar wel erg vriendelijk. Verder is het hier prima "terrassen", de mensen zijn vriendelijk en er is van alles te krijgen. En....Columbus is weer vanaf zijn replica aan land geroeid. Hij vond in hier een veilige haven, dus vandaar de naam Porto Santo. Binnenkort gaan we ankerop richting Isla Graciosa/Lanzarote, samen met Tom en Marieke van de "IImpuls".

Foto: 1-oversteek 2-aanloop Porto Santo 3-PS strand 4-Fietsen met regen
5-Vulkanisch landschap 6-Replica Columbus

Ankers en trammetjes en zooi

Het is vrijdag en we liggen gezellig voor anker in de baai van Cascais. Het weer is prima en er zijn hoopjes activiteiten op de wal. Een muziek podium, kraampjes en een hoop lawaai. Er komt een politie boot aan en die gaat bij iedereen langs om ons te sommeren te vertrekken. In de ankerbaai komt een groot ponton om vuurwerk af te steken. We moeten dus weg! We zijn er net een dag. Samen met de Blue Whalers besluiten we naar Lisboa te varen, willen we toch heen.

Het anker moet omhoog. Trees geeft een klapje vooruit en ik haal de ketting binnen. Na 10 meter gaat dat heel zwaar. "Geen goed teken", denk ik nog. Ik wacht nog even en trek de ketting verder omhoog. Het gaat nog steeds zwaar, maar er lopen weer tien metertjes naar binnen... nog twintig te gaan. Diep is het hier niet, zo'n 5 meter. "Dit gaat niet goedkomen", is m'n volgende gedachte. Ondertussen is het ook nog harder gaan waaien en dat maakt het er niet gemakkelijker op.

Ik zet de kettingstopper erop en loop naar achteren. Ik zeg tegen Trees dat de ketting mogelijk achter of om een rots gedraaid ligt en ze laat mij maar even gassen. Met een hoop Pk's draai ik de boot op de plek, met de ketting en al rond, door de wind, een rondje om z'n anker. Hopelijk geeft dat bewegingsruimte. We liggen nu met de kont op de wind en ik loop snel naar voren.

Er zit wat beweging in en zo draai ik nog tien meter naar binnen. De boot is op deze manier niet te houden en draait terug met de kop op de wind. Wel kan ik nu het ankerboeitje pakken. Gelukkig zit daar een sterk stuk touw aan en deze zet ik op de vallier. Nou, ik kan draaien wat ik wil, maar er gebeurt weinig, maar samen met de ankerlier weet ik toch de hele handel aan de oppervlakte te krijgen.

Ondertussen moet Trees de boot in bedwang houden op deze toch wel ongelukkige ankerplek. We liggen midden tussen de andere schepen en het is dus opletten geblazen. We hebben ondertussen contact gehad met Frank en Margien, die draaien om en komen terugvaren om te helpen. Intussen kan ik zien wat er aan de hand is en geloof m'n ogen niet, maar aan het anker en de ketting hangt een 3 cm tros, grote ketting, kleine ketting, staaldraad van 2 cm dik en een tweehonderd liter vat. Wat een klere zooi. Hoe krijg je dat eraf? Een tweehonderd liter vat, gevuld met wat zwaars, wip je er niet zomaar ff af!

De bijboot moet maar over de kant om wat te proberen. Trees blijft aan het stuur, want we drijven toch wel weg. Op dat moment komt er een bootje op ons afvaren. Het is Peter, van de "Friends". Hij zag ons vanaf het strand martelen. Samen proberen we eerst het touw door te snijden en wat te trekken en te duwen en zo, maar het valt niet mee. Ik ga terug op de "Santana" en breng een lijn uit welke we aan de hele klerezooi vast zetten. Hiermee draai ik de zooi wat verder omhoog en laat dan het anker voorzichtig wat zakken. Nadat Peter er flink aan schudt, zakt het anker iets onderuit. Na nog een paar keer schudden valt het anker uiteindelijk uit de wurggreep. Pfff ...ze is los! Peter snijdt het touw door en de hele handel valt weer op de bodem. Ik haal het anker binnen en bedank Peter voor z'n alertheid en z'n hulp. Frank en Margien komen dan net langs varen, maar het is al geklaard. Samen varen we dan naar Lissabon.

Met een lekker briesje varen we De Taag op, langs de Toren van Belem en onder de "Golden Gate" (Ponte de 15 Abril) brug door. Tenminste hij lijkt er wel op. Op het moment dat we eronder door varen, krijgen we nog een waarschuwing (smsje van RenE, die de AIS bijhouden) om te bukken. Gelukkig is de brug ruim bemeten en kijken we omhoog en luisteren naar het lawaai. Wat een tering herrie maakt dat verkeer! In de haven liggend lijkt het geluid op dat van een zwerm zoemende bijen, een stuk liefelijker dus, maar van dichtbij....

Lissabon is een grote stad met ook veel oude zooi. Deze zooi is wel mooier. Twee dagen hebben we ervan genoten, vooral de Trammetjes. Het geeft een leuk gevoel in z'n trammetje. De warme wind waait om je hoofd, geen ramen dus en je kunt buitenom naar voren kijken. Het piept en het kraakt en soms moet je hoofd snel naar binnen halen, want soms zijn de straatjes wel heel erg smal.

Prachtig, jammer alleen dat we er al na 10 minuten weer uit moeten. Op de verkeerde plek ingestapt waarschijnlijk. Hoe het kan weet ik niet, maar verder komen we niet meer in tram 28. Lopen dus, ook leuk. Het blijft een fascinerend gezicht hoe al die trammetjes zich door de stad worstelen. Na twee dagen straatjes doorkruisen, terrasjes aflopen en winkeltjes bekijken houden we het voor gezien en verlaten de stad en varen terug naar Cascais. Er moet geklust en gerust worden, ook belangrijk. Voor
de zekerheid ankeren we nu echt wel op een andere plek. We hebben zooi genoeg gehad.

Foto: 1-ankerzooi 2-brug Lisboa 3-trammetje 4-scheef trammetje 5-avondstraatje 6-Lisboa a/d Taag

FF proeven

We zijn ondertussen aangekomen in Porto en willen proeven, van de stad aan de Douro en van de Port.

Voor het eerst deze reis ligt de Santana met touwtjes vast aan de steiger. Het kost wel wat, maar je krijgt ook wat. We kunnen in ieder geval zo de wal oplopen en dat is best handig. Frank en Margien hebben vrienden over en zo gaan wij met ons tweetjes de wal op. Rugzakjes mee, flesje water, foto apparaat e.d en we gaan. Trees heeft gelezen dat het nemen van de tram het leukste was. Je ziet meer en het kost geen drol. Wel een half uurtje lopen naar de eerste halte. Zo lopen we langs het haven- terrein met z'n container schepen, over de brug naar de halte. Een prachtige halte en volautomatisch.
Waar moeten we heen, welke richting, waar en hoe koop je een kaartje, waar stap je uit en waar stap je over. Een hele hoop waars en welkes en dat in de brandende zon. Nou probeer dat maar eens te vragen in het Portugees. Handen en voeten werk en ....gelukkig twee dames op leeftijd. Uiteindelijk hebben zij voor ons op de knoppen gedrukt en ons op sleeptouw meegenomen. Geholpen bij het overstappen en welke trein we moesten hebben en op welk perron die zich bevond. Al met al aardige dames en zonder een woord engels.

We zitten hartje centrum, voor het centraal station en wat een drukte en wat een toeristen ineens. Wel gezellig en dus eerst maar een terrasje genomen. Het CS bekijken is ook de moeite waard, mooie wandversieringen van tegeltjes en aardig oud uitziende perrons. De oude stad staat vol met kerken en kathedralen en andere pompeuze gebouwen. Wij vinden de oude straatjes leuker. Oude winkeltjes met nog oudere spullen erin en veel restaurantjes, heel veel restaurantjes. Oude vervallen straatjes lopen omhoog en steil naar beneden, dus toen wij wat regen kregen waren deze straatjes met z'n afgesleten steentjes spekglad.

Vele wegen gaan er naar Rome, nou de meeste steegjes lopen hier naar beneden en wel naar de rivier de Douro. Werkelijk prachtige vergezichten over de rivier met de stad eromheen. Het lijkt wel een berglandschap, maar dan met huizen, kerken en kastelen. Aan de overkant van de Douro staan de oude porthuizen te pronken,met namen als Sandeman, Taylors, Dow's, Vasqueras, Kopke en Calem. In totaal hebben we er 33 port huizen geteld. Om te proeven is één huismerk genoeg en wij op weg naar de overkant. De oude brug, genaamd de Ponte D. Luiz I, is een prachtig staaltje vakmanschap uit de tijd van meneer Eiffel.

Eenmaal aan de overkant lopen we langs de traditionele scheepjes, die de vaten met port vervoerden. Slanke scheepjes met een dwars getuigd zeil en een hele lange peddel als roer. De zelfde dingen, die vroeger op de Nijl voeren. Naast al dat mooi's ziet het zwart van de toeristen en dat is niet zo mooi. Trees had gelezen dat je verder omhoog, de heuvel op, moest zijn voor de betere porthuizen. Daar wordt je beter behandeld, dan beneden waar de massa loopt. Wel een beetje zweten hoor, dat geklim door die kleine oude straatjes in de felle zon.

Zomaar ....lopen we langs Taylors, dus door de poort. We komen op een binnenplaats waar de druivenranken boven je hoofd groeien, ook is er een goed onderhouden tuin en keurig geschilderde witte gebouwen en eenmaal binnen kunnen we dan eindelijk proeven. Heerlijk en we worden niet eens
teut. Dat is nog eens genieten en nog gratis ook en je wordt als koning behandeld. Geweldig.
Loodsen vol met vaten Port gezien en vervolgens rustig aan terug gelopen, door al die omhoog en weer omlaag lopende straatjes. Voor het centraal station omlaag de tram (metro) in en voor 1.40 euro zijn we terug in Leixoes onze ligplaats.

Foto: 1-Centraal Station 2-Portbootjes 3-Porto waterfront 4-Ingang Taylor's 5/6-Proeven 7-Ponte D.Luiz I