dinsdag 29 januari 2013

De sprong naar het zuiden


 
   
 

Het is oudejaarsdag en we bakken volgens traditie oliebollen. Het meel is nog uit Nederland, een beetje over de datum en nadat we de klontjes eruit gezeefd hebben, laat het zich verder nog goed verwerken en de oliebollen smaken ons prima. Buiten is het koud en winderig. Geen medewereldzeiler te bekennen hier in Mar del Plata; zouden die allemaal al zuidwaarts zijn?

Om 00.00u worden we nog verrast met een mooi kleurig vuurwerk, jammer genoeg verdwijnt het vuurwerk met de wind en zo schuiven we 2013 in en het blijkt de koudste jaarwisseling van de laatste decenia te zijn. Het lijkt sprekend op het weer in Nederland, want na wat skypjes blijkt het ook daar nat en koud te zijn.

Het aangekondigde weerraam blijft bestaan en zo vertrekken we woensdag de 3de januari richting het diepe zuiden. De komende weken zullen in het teken staan van zwaarder weer en beperkte schuilplekken. Toch hebben we er zin in, het is tijd voor nieuwe avonturen.

Bij de eerst 50 meter ondervinden we al het eerste avontuurtje. Door de hoge golven op zee loopt er een behoorlijke swell de haven in en bij het uitvaren door de zes meter brede brug moet ik al heel snel reageren met veel gas om niet op de stenen gespoeld te worden. Bij de havenuitgang, tussen de pieren, wordt het uitvaren bemoeilijkt door vier meter hoge brandingsgolven/brekers, die we al op afstand zien. De oorzaak van dit stukje natuurgeweld is een forse zandbank, die er voor de "deur" ligt.

Aangelijnd met zwemvesten e.d. varen we op de motor verder. We houden stijf  bakboord en varen zonder problemen het zeegat uit.
Af en toe komt er een stevige golf dwars onder ons door rollen. SantanA doet het fantastisch en heeft geen enkel probleem met deze hoge golven en zo schuiven we met 6 knopen de zee op en na een ruime bocht om de zandbank verleggen we de koers richting zuid.

De dagen op zee zijn in het begin weer vermoeiend, slapen is eerst weer een ramp en langzaam worden we moe. De wind komt van achteren, maar neemt soms wel toe tot een kleine windkracht acht. Zo leggen we de eerste dag 160 mijl af en dat schiet wel lekker op. Ons doel is Bahia Janssen, waar we voor zondagmiddag aan willen komen; daarna wordt er een westelijke storm voorspeld. Een dag later varen we de beruchte Roaring Fourties in en hier laat de wind het dan afweten. Op motorkracht komen we verder en de daarop volgende dagen verlopen met motor aan en motor uit en varieert de snelheid tussen de 2 en de 9 knopen. Toch halen we zo ons etmaalgemiddelde van 120 mijl. Onderweg zien we alleen vogels als albatrossen en sterntjes, ter hoogte van Valdes had ik wel wat meer leven verwacht, maar walvissen zien we niet, wel dolfijnen en pinguins.

De weersverwachting blijft hetzelfde en zo gaan we bij Bahia Janssen op 44 graden zuid schuilen. Tevens is hier de grootste kolonie Magelan pinguïns gehuisvest. Het anker ligt nog maar net op de bodem of de parkwachter hangt al aan de lijn en sommeert ons weer te vertrekken. Wij zijn dat natuurlijk niet van plan en verdedigen ons dat we hier gaan wachten voor onze veiligheid ten gevolge van de naderende storm. Omdat het hier een nationaal park is mogen we niet aan land komen. Alleen busladingen toeristen mogen hier rondlopen! Het is ook ZO druk met boten! Het geeft niet want we lagen toch tamelijk ver van de kant en daar staan flinke rollers, dus niet zo aantrekkelijk. Trouwens, de pinguïns zwemmen in grote getale om ons heen. Soms een zeeleeuw en veel vogels. Leuk toch!

Maandag giert de storm over ons heen en liggen wij achter 75 meter ketting zo vast als een huis. Water vliegt in het rond en vanaf de wal komt er genoeg zand mee; het heeft wel wat. Drie dagen wachten we hier voor het volgende weergat ons verder zuidwaarts voert naar Caleta Horno. Dit moet de beste ankerplek van de kust zijn. We gaan er dus een kijkje nemen.

Bericht verstuurd via de sailmail en als we weer een echte internetverbinding hebben dan volgen de foto's.

Foto: 1-......de laatste oliebollen 2- veel wind in Bahia Janssen 3- het poeiert behoorlijk 4- de Magelan pinguïns wachten 5- sterntjes en pinguïns 6- Magelan pinguïn 7- groots die Albatrossen

woensdag 2 januari 2013

Op weg naar het zuiden

 
     
  
  
  
  
Hè hè, we varen weer. Het is al bijna kerst en eindelijk is er een "weergat" om verder zuidwaarts te komen. Het gat is niet zo groot, maar met drie dagen voldoende om de 280 mijl naar Mar del Plate af te leggen. Jens en Yvonne zwaaien ons uit. We zwaaien en toeteren terug totdat ze uit zicht zijn. Afscheid nemen is elke keer weer zwaar. Ann en Udo van de Orca hadden we al gedag gezegd, zij voeren een paar dagen geleden de delta weer in, maar mogelijk zien we ze in het zuiden weer terug.

Daar varen we dan, volzeil, de La Plata af. We zijn blij, het werd tijd voor wat nieuws en zo passeren we het kanaal van Magdalena. Hier zijn de verraderlijke zandbanken, maar dankzij de plotter en een paar boeien, een koud kunstje. De wind trekt aan tot tegen de dertig knopen (7bf) en de snelheid zit er goed in. SantanA heeft er zin in en ze klokt regelmatig tegen de negen knopen, wind en stroom mee en zo snellen we soms met meer dan 11 knopen over de grond in de goede richting.

Mar del Plata komt dan ook binnen twee dagen in zicht. De laatste mijlen moeten op de motor, daar de wind geheel weg valt. Ons maakt het niet meer uit. We zijn al lang blij dat we dit lastige stuk gehad hebben, met wind mee in plaats van tegen. Nog ff uitkijken tussen de pieren, grondzeeën, gaten in het water, een zandbank langs de zuidpier en niet meer dan een meter onder de kiel en dan zijn we binnen. Prefectura al opgeroepen en de haven ook, ging heel soepeltjes. Beetje Engels en meer Spaans en wat van beide kanten niet in begrijpelijke taal kan worden omgezet, laten we maar voor wat het is. We meren af bij Yacht Club Argentina, beetje vergane glorie, maar wel rustig. Van hieruit varen al jaar en dag schepen naar het zuiden. Het is de laatste grote haven en zo de springplank naar het ongewisse, met weinig schuilplekjes. Wij voegen ons toe aan de lijst van Zeebonken en gaan de kustroute varen, die nog een paar mogelijkheden om te schuilen biedt voor de zuid- en westenwind. Deze route is langer, dan de directe, maar dat mag de pret niet drukken!

Onze eerste indruk hier is teleurstellend. Afval overal en de feestdagen blijken achteraf geen excuus te vormen, want het blijft een grote klerezooi. Toch komen hier meer dan 100.000 toeristen en we vinden het jammer dat de Argentijn zo onverschillig met zijn omgeving omgaat. Prinses Maxima heeft hier leren zeilen en als ze met Willem hier naar toe zou gaan, zou ze zich rot schamen, wat een rommel! Wel weer een uitdaging voor haar klein krediet programma, mogelijkheden te over om te investeren in kleine bedrijfjes.

De grote vissershaven geeft een fantastische indruk, helemaal vol met kleine en grotere oranje/rood gekleurde vissersschepen. Hier wordt hard gewerkt. Nieuwbouw, opknappen, schilderen en reparen, dit zijn van die weinige plekken waar je Argentijnen echt ziet werken en niet alleen maar ziet rond- lummelen. Over het lot van de vissen en vogels veroorzaakt door deze bedrijfstak hebben we het maar even niet. In de buitenhaven is een kolonie Lobo Marine, een soort zeerob, maar wel veel groter dan mensen en daar wandelen we even heen. Ze liggen langs de zuidpier en zijn zo gemakkelijk te
bekijken. Als je foto's goed neemt heb je nagenoeg geen afval op de plaat. Ook hier afval alom, jammer! De mannetjes zijn onrustig, want er wordt behoorlijk gebakkeleid onder elkaar. De vrouwtjes blijven dan maar rustig op hun buikjes liggen en wachten geduldig af.

De dag voor kerst, onze dag van aankomst, kregen we van een voorbij komende visser een zak vol met Calamaris (inktvissen). Tja...wat doe je daarmee? Weggooien is zonde. Hoe maak je die dingen klaar? Is het wel eetbaar? Gelukkig biedt de buurman uitkomst. Hij laat ons zien hoe je die engerds
schoonmaakt en met behulp van tomaten, knoflook en kruiden en zo, gaar laat koken. Rijst erbij en Eet Smakelijk. Mmmnn.... het ging, maar komt niet op onze lijst van favoriete menu's.

Net als met de kerstdagen is er hier met oud en nieuw voor de deur ook niets te doen. In de winkels wensen ze je wel fijne feestdagen en is het drukker dan normaal want in het nieuwe jaar kun je niets meer kopen toch? Heel af en toe hoor je een vuurwerkknal en daar blijft het bij. Bij gebrek aan mede wereldzeilers bakken we dan maar oliebollen en nuttigen die met een liter bier, bijzonder voor ons, die nooit bier dronken. Lekker, en.....
Oudejaarsavond hebben we net als in Nederland een berg wind om de deur en zelfs regen. Om 00.00u is het toch even droog en rustig en tot onze verbazing wordt er nog heel wat siervuurwerk afgestoken. We kijken hier een kwartiertje naar en duiken dan ons huis weer in, waar de kachel brandt en sluiten kou en regen buiten. Het temperatuursverschil met gisteren bedraagt ca.15 graden, alhoewel dit wel ons voorland is des te verder we richting zuid komen. Brrrrr....... dat wordt weer wennen.

Foto: 1- hele kuilen in het water 2- inktvis op het menu 3- emmers vol 4- teveel plastic gegeten? 5-niet bijten vriend! 6- YCA op achtergrond 7-lekker kippetje.