zaterdag 31 augustus 2013

Lastige navigatie,

 
 
 
 
 
 
 
 
 

In Caleta Sur is het anker waarschijnlijk achter een grote steen blijven hangen want SantanA kwam met een schok tot stilstand. Meteen rijzen er vraagtekens of het anker tussen de stenen is vastgetrokken en krijgen we haar wel weer boven? Allerlei doem gedachten gaan door je heen, wat als……. ankerketting doorslijpen, 25 mtr ketting en anker minder, ander stuk erbij aan "knopen"????
De volgende morgen komt ze braaf boven water en is er niets aan de hand en dat is een hele opluchting. Het uitzicht op de gletsjer is weer als van ouds erg mooi en daarmee zetten we koers richting Caleta Emilita.

Nogmaals varen we langs de berg die we enkele maanden geleden samen met de Klepper hebben beklommen. Nu is alles sneeuw en kun je er alleen maar naar kijken. Zonder al te veel problemen varen we Brazo Noroeste uit en maken vast in Clt Emilita. Vissers komen hier ook vaak, onder andere om water te tanken. Voor hun is er nu geen plaats meer en natuurlijk komt er eentje langs. Even blijft hij voor ons dobberen en komt dan naderbij en wil graag Centollas ruilen. Ok…wij 10 krabben en voor hun hebben we vers fruit, koekjes, wijn en bier. Dat is voor ons twee dagen smullen, een dag direct gekookt en een dag in de salade... lekker. De krabben waren wel vers, maar niet zo levendig meer. Waarschijnlijk teveel lucht gehapt. Bij het pootje uittrekken werd er niet zo tegen gestribbeld en dat is makkelijker.

Het weer voor de tweede helft van de week lijkt goed, in de verte komt een weergat met weinig wind uit het noorden. Dat zijn van die moment die je moet uitbuiten om het stuk over de Pacific (Canal Cockburn) te nemen, waar vaak zeer hoge golven lopen. Via kanaal O'Brien komen we bij Clt Silva terecht. Een echt mooi plekje. Tussen de sneeuw buien door klimmen we de wal op. Dat tussen de buien door lukt niet echt en de wandeling duurt niet zo lang. De buien zijn best hevig en het zicht neemt dan drastisch af. Hier nemen we nog water in uit een beekje en genieten van de toch wel bijzondere omgeving.

De wind is onder tussen naar het zuiden gedraaid en dat is ideaal om verder te trekken richting het noordwesten. De arctische wind is erg koud en zit vol met felle sneeuw buien. Er moet tussen de rotsen en eilanden door genavigeerd worden en de kaarten kloppen niet echt. De afwijkingen zijn te groot om er blind op te varen en is het op zicht varen noodzakelijk. Tussen de buien is dat geen probleem, maar in de buien is er totaal geen zicht en zijn we overgeleverd aan de radar. Trees kijkt dan buiten en ik bedien de knoppen binnen. Constant moet je precies weten waar je bent en op welk eiland je moet richten. Het is lastig en het verhoogt het adrenaline gehalte in je bloed, temeer er ook rachas over komen met veel wind.

De vergezichten zijn werkelijk fantastisch, zo ruig, zo ongenaakbaar. Het is al middag wanneer Clt Macias in zicht komt. Hier zoeken we achter in de baai beschutting tegen de zuid oosten wind en maken de touwen weer eens vast aan land. Voor Orca is het anders. Keer op keer wil het anker op het diepe water niet pakken. Dan lijkt het te houden en maken zij ook de lijnen vast. Toch krabt het anker weer en moet alles weer los. Wij hadden dat in Sur en kennen ondertussen dat machteloze gevoel. Na de zoveelste keer besluiten ze het een eindje verderop te proberen. Daar gaat het beter en liggen ze vast, wel de gehele nacht wakker gelegen door overkomende rachas en de daardoor schurende ketting over de rotsachtige bodem. De volgende dag gaan we gauw verder, nu op weg naar Clt Brecknock en ook deze dag begint weer met een sneeuwbui.

maandag 19 augustus 2013

Vraagtekens

 
 
Het moment van vertrek is weer aangebroken, iedereen wordt gezoend en handen worden geschud, alles is betaald en ons wordt een voorspoedige reis gewenst. De eerste drie dagen gaan ook voorspoedig, door de noordelijke wind kunnen we zelfs een zeiltje bijzetten. Ondanks dat het winter is valt de temperatuur mee, op het strand van onze eerste anker plek, Caleta Letier, maken we een gezellig kampvuur en braden worstjes. De stap naar Clt. Olla gaat ook goed. Wel zijn er meer rachas ( valwinden), maar desondanks zeilen we. De baai van Olla hebben we helemaal voor onszelf en evenals de vorige keren ankeren we opnieuw in het midden met 80 meter ketting en twee touwen aan land. Dan komen de rachas met meer dan 40 knopen en wel van voren. Ons scheepje maakt een schuiver en in de slappe bodem houdt het anker niet. Door de noordelijke wind schuiven we veel te dicht naar het strand en er zit niets anders op dan de touwen weer los te gooien en opnieuw te ankeren. Het anker houdt nu beter en ondertussen is de wind ook gedraaid en komt ze meer van achteren, dat is beter want nu hangen we aan de drie dikke lijnen die aan stevige bomen bevestigd zijn. Voorlopig moeten we hier wachten, aan de kust staat zware storm met orkaankracht. Windsnelheden van 180 km/u, daar willen we niet eens in de buurt zijn.

De dagen hierna staan in het teken van storm, valwinden, sneeuw en regen. Er zijn momenten dat de sneeuw horizontaal over ons dak jaagt, de boot schudt, computer schermen zijn onleesbaar door het geschut en geschommel en moeten met een hand vastgehouden worden. De wind giert door het want, maar gelukkig komt deze van achteren en het bos op de wal geeft redelijke beschutting. Wel moet er sneeuw geruimd worden, door de harde wind ontstaan er hele hopen aan dek. Gelukkig hebben we buren en kunnen we tussen de buien door bij elkaar op visite gaan. Na een paar dagen is het ergste voorbij, toch blijven we nog hier. Het weer is regelmatig heftig en dan kunnen we beter in Olla zijn. Er zijn nu wel meer perioden met wat zon en dat geeft ons de gelegenheid wat te wandelen.
Plezierige bijkomstigheid, want steeds vaker komt de gedachte WAT DOEN WE HIER!

Na zes dagen wachten nemen we het besluit om verder te gaan. Er wordt weliswaar 20 tot25 knopen uit het noorden voorspeld met rachas tot 90 km/u, maar meestal valt de wind uit het noorden wel mee. Eenmaal onderweg valt de wind helemaal weg, is er een zonnetje en wordt het waarachtig nog een leuk tripje. Eenmaal bij Clta Beaulieu, aan de voet van de gletsjer, aangekomen is het weer omgeslagen. De voorspelde rachas uit het noorden komen hier met een gewelddadige snelheid over de gletsjer naar beneden razen. Het anker ligt op dertig meter diepte in een soort put met slappe bodem en leek eerst te houden, dus alle lijnen uit. Moet je je voorstellen, ik (Trees) in een bootje met valvinden, halve meter golven en 30/40 knopen wind (of meer). Eindelijk alle lijnen uit, ik met veel pijn en moeite weer aan boord, het anker krabt, tja……moeten we hier wel blijven (Jan), dub… dub…. dub….. Caleta del Sur in de andere arm geeft (zegt de blauwe bijbel) beschutting voor alle winden. Uiteindelijk alles weer losgegooid (onze vrienden van ORCA zijn blijven liggen) en op naar Sur. We hebben nog 2 uur daglicht. Onderweg gigantische (40/60kn) valwinden, maar SantanA doet daar nog niet zoveel op uit, zeker niet op motor en de wind recht van voren.

Maar toen Sur, wat een shit plek, de valwinden komen van alle kanten. Na de hele worstelpartij met lijnen van totaal meer dan 400 meter naar de kant en golven, want trek maar eens zo'n lading touw mee naar de kant tegen de wind in. Zo gauw je het motortje uitzet ben je heel ergens anders, dan waar je wilt zijn. Naast me wervelt de wind het water de lucht in, toch straks maar even m'n zwemvest aan…..! Ben je op het strand, sleep ik de lijn mee en ga opzoek naar een geschikte boom, waar ik bij kan komen en die ook nog in de goede richting staat voor het touw…… Eindelijk staan er 2 lijnen uit (Jan doet al het werk aan boord, viert de lijnen en houdt de boot op de plek ) en het huilen staat me nader dan het lachen, maar goed we liggen eerst. De boot ligt nu diagonaal in de baai en zal ook blijven liggen met een krabbend anker.

Nu eerst een koppie thee, overleg, weer opgehaald via Sailmail, overleg, tja……vanavond veel wind uit het westen, toch ook maar een lijn richting West. Bijboot weer ter water en Jan gaat de lijn uitbrengen, maar ondertussen is het wel donker geworden en wordt het aan land komen er niet gemakkelijker op. Even is het rustig, maar waar komt de wind even later vandaan……........uit het Zuiden! Gelukkig hadden we de andere lijn op de kant laten staan, omdat het ons te veel werk was, deze in het donker meer naar het westen te verzetten. Het anker zit nu ergens achter een rots gehaakt, hopelijk wil ze morgen meewerken en krijgen we deze weer aan boord, maar voor vandaag liggen we rotsvast (hopen we).

Het geschuur van de ketting over de rotsen en de heftige valwinden, maakten mijn (Trees) gevoel van veiligheid er niet beter op, dus m'n ogen zijn wel dicht geweest en het bed was lekker warm (gelukkig), maar slapen dat zat er niet echt in. Vandaag worden we eerst nog verwelkomd door dikke sneeuwbuien en in de middag hebben we een zonnetje met een geweldig uitzicht op de Gletsjer. Nu maar hopen dat het anker morgen boven wil komen (????????????).

woensdag 7 augustus 2013

Zomaar een paar dagen uit ons leven

 
 
 
  
 
 Dit wordt nog een lastig stukje schrijven, want onze nieuwe PC heeft problemen met een diagonaal lopende serie letters, de het bij het opstarten zeker niet doen. Het geleende toetsenbord van Ann en Udo (Orca) biedt in elk geval uitkomst. Ondertussen hebben we alle voorraden bijgevuld, dus 2000 ltr. water, 1800 ltr diesel en eten voor ca. 6 maanden. Of dat laatste echt zo is, dat zal de toekomst uitwijzen, maar verhongeren zullen we zeker niet, ook al wordt het op den duur alles uit “lata’s” , Spaans voor blikjes. SantanA moet bijna een reddingsvest aan, nog nooit heeft ze zo diep in het water gelegen. Wij vragen ons ondertussen af, wat we toch de laatste dagen hebben gedaan en hebben het gevoel, dat we nu een beetje achter ons zelf aanlopen. Eerst in Ushuaia tig keren gefietst voor de voorraad, nu in Puerto Williams de laatste dingen gedaan en alle instanties afgelopen voor de paperassen.
 
Onze toeristen visa in over twee en halve maand afgelopen en natuurlijk zijn er opties om deze onderweg te verlengen, door b.v. in Puerto Natales (Estrecho Eberhardt) de boot achter te laten en dan met een taxi naar Puerto Natales te gaan en dan met de bus de grens over naar Argentinië en dezelfde dag weer terug. Afgezien van het feit dat het leuk zou kunnen zijn, is het ook een heel gedoe en je moet de boot achterlaten. Na overleg met Ann en Udo kwamen we op de gedachte de verlenging alvast hier te regelen. Nou das gemakkelijker gezegd dan gedaan, want de jongeman van de immigratie vervangt tijdelijk de “oude rot” die op vakantie is en wijst ons op de regelgeving, die we natuurlijk wel kunnen lezen, maar absoluut niet begrijpen en z’n uitleg voor ons is een soort koeterwaals. Begrijpen doen we de strekking, maar das meer omdat we weten hoe het werkt. Dus naar de jongedame boven, die dan contact gaat opnemen met Santiago, afd. extranjeros. Maandag terugkomen (’t is nu vrijdag) en bedenk dat we hier 's morgens al waren geweest, maar toen was er niemand.

Ondertussen ook naar de Capitania, authorizado regelen, zodat je aan de pier van de Armada mag aanleggen om te tanken. Helemaal geen probleem, maar je moet eerst naar de Copec (pompstation) om te vragen of hij genoeg diesel heeft en op de door ons gewenste tijd kan komen, dan terug naar de Capitania om de toestemming te vragen, een papier invullen (dat weer anders was dan de vorige keer), Klaar.....????? Nee, vanmiddag even terugkomen, want dit is de aanvraag. Kom je 's middags weer terug, moet er eerst wat nagedacht worden, want de mannen van 's ochtends zijn vrij, maar ja....uiteindelijk komt het antwoord, na een helder moment, si, es authorizado en.....we hoeven het papiertje hiervoor deze keer niet in te vullen, maar wel even terug naar de Copec, om het door te geven.

We zijn na al deze wandelingen over de blubberige straten, zelf ook bemodderd.

Maandagmorgen begint goed, lekker weer, jasje aan, zonnetje erbij en wij met 2 boten op weg naar de steiger. Denk nu niet dat dit gemakkelijk gaat, want naast ons liggen aan beide kanten boten, waarvan de ene wacht op z’n externe harde schijf met films, die ze de avond ervoor nog even hebben uitgeleend, om na ontvangst naar Ushuaia te vertrekken en de andere wacht op ons, om daarna boeien te gaan controleren of iets dergelijks. Voor Orca geldt hetzelfde, eerst moet er een boot weg, die tegen hen aanligt en daarna kunnen zij er tussen uit. Aan de steiger aangekomen hoeven we niet lang te wachten, Nelson komt met het gammele tankautootje aangetjoekerd en voorziet ons van diesel en het dek ook, want de slang is niet lekvrij. Afwasmiddel, puts met zoutwater en Jan z’n schrobwerk verhelpen dit glibberige euvel aan dek weer, dus met een gekuiste boot gaat het weer richting haven. Ik heb nu echt geen zin om weer Puerto Williams Radio op te roepen met de melding dat we terug varen naar de Micalvi, ik vind het wel ff best. Ze hebben ogen in hun hoofd, maar eigenlijk moet je elke verplaatsing melden.

Maandagmiddag weer op weg naar de immigratie, nu samen met Alejandro, die op Micalvi de scepter zwaait (anders zijn ze hier echt stuurloos). Hij wilde ook wel eens weten hoe het gaat met het verkrijgen van een verlenging voor de visa. Nou de aardige jongedame was bijna in tranen, het was niet gelukt deze vervroegd te verlengen (kan officieel pas als je tegen je einddatum aanloopt).
Natuurlijk weten wij dit wel, maar het zou toch handig zijn om 6 maanden te kunnen reizen, zonder de zorg de regels geweld aan te moeten doen of zelf problemen te krijgen, doordat het weer of wat dan ook tegenzit en je de datum overschrijdt. Alejandro heeft z’n charmes en zakelijke belangen in de strijd geworpen en uiteindelijk met Elisabeth van het ministerio voor extranjeros (geen idee hoe het hier heet) maar zal wel de immigratiedienst zijn, gesproken. Na een lang telefoongesprek had hij haar bijgebracht, dat het voor een boot niet altijd even gemakkelijk is om een tijdschema te hanteren, weer en wind spelen ook een rol en bovendien willen we ook wat zien. Het eindresultaat is, dat we de volgende dag terug mogen komen voor de verlenging en denk nu maar niet dat we er dan al zijn.

Dinsdag 16.00 uur zijn we bij onze aardige jongedame, alles klaar, handtekeningen gezet en betalen......tja, dan moeten we even naar de bank en het geld storten, want bij haar kunnen we niet betalen en.... de bank is gesloten.....en wij willen morgenvroeg om ca 08.00 uur vertrekken en......goed wij naar Dennis, die hier al jaren woont en regelmatig op buitenlandse boten past, of hij voor ons de betaling wil regelen morgenvroeg en....weer terug om het onze jongedame mede te delen en.... weer terug naar Dennis met de benodigde papieren en geld. Zo, das geregeld en.......nu op naar de Capitania voor de Zarpe (reisvergunning). Hartstikke aardige man en........een dik uur later is ook dat in kannen en kruiken. We weten nu hoe laat we ons via de HF moeten melden bij Magelanes Radio en Puerto Monnt en wanneer we alleen nog naar Puerto Monnt moeten oproepen. Het liefst 's morgens en 's avonds, als we verbinding kunnen krijgen natuurlijk.

Nu nog de laatste boodschappen en dan op naar de patat met appelmoes en een hamburger en........het heeft heerlijk gesmaakt.

Het bijhouden van de blog zal nu wel even op zich laten wachten, want het internet is op en met onze bootmail zitten we op dit moment in een dode hoek, want we krijgen vanuit Puerto Williams geen verbinding met het Sailmail station van Chili. We varen op het weer van ORCA, die haalt het binnenhalen met de Satphone en zender. Ik moet het ook kunnen binnen halen met het Sailmailprogramma en de zender, maar heb me daar eigenlijk nog niet in verdiept. Hiervoor heb ik het Chili station n.l. niet nodig.
Het moet nog maar even blijven staan op de TO DO lijst, we zijn eerst uitgekakt (hartstikke moe en een hoofd als een biet) en geven wel een seintje als de bootmail het weer doet.

foto's: 1 - het ene moment dreigende luchten, 2 - het volgende moment mooi winterweer, 3/4 - voorraden aanleggen, 5 - Ann en Jan, 6 - afscheid nemen in de club.