Gespot in de buurt

 

We hoefden niet ver weg te gaan om te genieten van alles wat het voorjaar bij de beesten teweeg brengt. Juffrouw ooievaar moet het druk gehad hebben. Vanuit onze haven in Quinched konden we ze goed zien en horen, de baby’s. Man wat een gebrul en gekrijs. De jongen van de lobo’s waren al behoorlijk gegroeid en hadden praatjes voor tien, terwijl de meeuwen en de sterntjes het uitkrijsten. Vooral wanneer we met de bijboot in de buurt kwamen was het een heel spektakel. Van alle kanten werden we bekogeld met poep en werden er agressieve duikvluchten ondernomen. Zolang we maar in beweging bleven ging het goed en ontliepen we het gevaar van een dikke flats.

 

 

De lobo’s lagen meestal op hun vlot te stinken. Eigenlijk was het vlot wat overbevolkt en werden rond zwemmende collega’s bij terugkomst terug in het water gebruld. Ja, soms vielen ze gewoon achterwaarts terug in zee. Natuurlijk hadden de mannetjes de beste plek en zij bleven ook het langst zitten wanneer we te dicht bij kwamen. Tien meter was zo’n grens, ook dan werd het voor deze dikke jongens te gortig en verdwenen zij met een grote plons in het water. Hiermee was voor ons het grote spektakel voorbij en voeren we terug naar de nestelende meeuwen om die nog even de kop goed gek te maken. Ha …we hebben er lol in.

 

 

Op de terugweg zie ik in de verte een grote grijze dobber. Wat is dat? We gaan erop af. Wanneer we dichterbij komen blijkt het een Chili dolfijn te zijn; dit zijn kleine dolfijnen die niet zo veel voorkomen en nu zien we er eentje die rechtop in het water staat. Wel een beetje vreemd en ik heb het idee dat hij vast zit in een net. Ik sta dus klaar met een boothaak om het beestje te bevrijden. Maar…… op een metertje afstand komt de dolfijn in beweging en schiet met geweld onder ons door. We schrikken ons te pletter. Ze stond waarschijnlijk rechtop in het water te slapen . Nou ja, ze zat in ieder geval niet vast.

 

Het is een indrukwekkende verschijning, twee Orka’s die recht op ons af komen zwemmen. Je weet dat ze groot zijn en dat het roofdieren zijn, echte killers, en ze komen dichterbij. De rugvin van de grootste steekt meer dan anderhalve meter boven water en ziet er dreigend uit, dan duiken ze en zijn weer weg. We turen in het rond……. waar zijn ze gebleven en waar komen ze weer boven om uit te blazen. Wachten, nog meer wachten en nu zijn ze plotseling heel dichtbij. Tien…twintig meter, geweldig en wat zijn ze groot. Nog nooit hebben we Orka’s van zo dichtbij kunnen zien en zo lang. Ze blazen drie maal uit voor ze weer verdwijnen, zo….onze dag kan niet meer stuk.

 

Later zien we nog veel meer dieren, de pinguïns, Carracarra’s die aan boord komen om koekjes te eten, Aalscholvers met witte buikjes en andere met rode pootjes, Steamer duck’s, Zwartnek zwanen, het kan niet op. Het mooie is dat ze nu allemaal jongen hebben en dat maakt het zo bijzonder. We maken er honderden foto’s van, alleen nog ff selecteren.
 

De kerkjes van Chiloé

 

 

…….en dat zijn er veel, allemaal van hout. Sommige staan op de lijst van Unesco, andere zijn mooier. Vele zijn voorzien van metalen beplating, meestal ongeverfd en allemaal hebben ze achterstallig onderhoud. Ze zijn licht van binnen, heel wat anders dan die koude, donkere kerken in Europa. Er zijn kerkjes die net als bij ons midden in het dorp staan en vele andere die midden in het landschap staan, respectievelijk ver buiten de dorpskern. Grappig is dat en zo nog meer de begraaf plaatsen. Wij noemden het de tuinhuisjes. Het zijn eigenlijk ook tuinhuisjes. Met alle respect, de doden hebben het hier goed, goed beschermd en een dak boven het hoofd. Zo zijn er ook graven met zonnedakjes van doek en riet. Er wordt met de familie goed omgesprongen. Toch is het geloof hier doorspekt met het geloof in witchcraft, iedereen heeft het vaker over de macht/daden van de witches, dan over god en de duivel.





De kerk in Castro, met dubbele torens, is een uitzondering, deze is compleet voorzien van metalen beplating en ..geel, knal geel met lila torens. Het zijn de oorspronkelijke kleuren en ze valt goed op. Ook van binnen is deze kathedraal apart, ook hier alleen hout en dat geeft een warm gevoel. Heel anders dan al dat steen, wat normaal gebruikt wordt.

Met de SantanA maken we zelfs een trip naar Isla Quehui, Estero Pindo, om nog meer beroemde kerkjes te zien. We droppen het anker pal voor het dorp in 20 meter water en gaan terug in de tijd. Het lijkt wel of hier de tijd helemaal heeft stil heeft gestaan, is natuurlijk niet zo. Voor het eerst zien we bijna geen auto’s en wordt er boodschappen gedaan per paard. In de supermercado nou ja….. super, zijn ze wild enthousiast dat we er zijn en worden we letterlijk met open armen ontvangen door mama en zoonlief. Zoonlief wil ons eigenlijk het liefst zijn huis binnen slepen, oude frutsels te koop! Nou, dat toch maar even niet…..Natuurlijk wel even met z’n allen op de foto. We hebben niets nodig, maar we kopen er toch iets, al was het alleen maar voor een kleine geldelijke ondersteuning.

De plaatselijke boer laat ons vol trots zijn nieuwe stal voor z’n schapen zien, de varkens in de modderpoel, de kipjes met de kuikens en de appelboomgaard. Binnenkort wordt hier de cider van gemaakt. Schijnbaar zijn we een bezienswaardigheid en wij vinden de rondleiding wel grappig.

Ondertussen krijgen we ook wel een beetje genoeg van alle kerkjes, waarvan we die van Chonchi en Castro toch wel het mooist vonden. Na al dat kerkgeweld werd het tijd voor heel iets anders, iets wat niet zo statisch is en wel De Rodeo Show van de Chonchi rodeoclub, 10 km verder op.

De mannen en paarden trainen heel wat af om goed in conditie te blijven voor het in toom houden van de stierkalveren. Er zijn steeds twee ruiters die hun behendigheid tonen. Ze moeten zonder verdere hulpmiddelen het beestje een parcours laten afleggen en op het laatst klem rijden en klem op het schuim drukken. Je snapt wel dat de kalfjes daar niet graag aan mee willen werken. Ze ontsnappen nog al eens, stoppen plotseling of zijn wat wild en springen over de verschansing. Wel.. er zijn er ook die liever moe zijn en dus niet vooruit te branden. Zo horen we dat de ruiters regelmatig uno of dos puntos malo krijgen. Gelukkig zijn er altijd winnaars en verliezers ( met tranen in de ogen). Het gaat het natuurlijk om de eeuwige roem en dat is niet mis. Het is een mooi schouwspel en de ruiters zijn keurig in het pak gestoken. Ze hebben valhelmen op, die “ingebouwd” zijn in een mooie zwarte hoed. Wij hadden mooi weer en als ze de middagpauze aankondigen, gaan wij te voet terug naar Chonchi en pakken dan de taxi naar huis. Dit was op een zonnige zondag in januari 2014.

Familie bezoek met de feestdagen

Het is begin december, het weer is voorbeeldig en voordat de familie komt maken we zoveel mogelijk klussen af. Castro wordt verkend, zoeken naar winkels waar we onze wensen kunnen vervullen en we genieten van dit “wild west” stadje. Het is er gezellig druk en heel veel is lopend te bereiken. Zo vinden we een vacuümmachine voor voedsel, fietskettingen, technische onderdelen voor ons machinepark, batterijtjes voor de horloges (niet dat we die nou zoveel gebruiken, maar soms handig), bezoeken een tandarts en laten de duikfles opnieuw vullen. Allemaal zaken die hier niet zomaar vanzelf gaan, maar met behulp van William, de havenmeester/eigenaar, gaat het allemaal lukken en we zijn blij, dat we niet naar Puerto Montt zijn gevaren.

De omgeving is landelijk, glooiende heuvels met machtige vergezichten, bovendien is het hier gemoedelijk en zeer vriendelijk. Toch concludeer ik regelmatig dat de mensen aardig zijn, maar geen verstand hebben of niet gebruiken. Zelfs de Chileense zeilers lijden daaraan. Ze zijn beter opgeleid en hebben beduidend meer geld, maar hun boot aan de steiger vastleggen kunnen ze niet. Velen bereiden bijna niets voor, geen fenders, geen touwen en laten het liefst een ander het werk doen. Gevolg...veel schade aan de boten, want de kapitein staat achter het roer en de rest van de bemanning staat foto’s te maken en te kijken hoe de boot ergens tegenaan vaart. Tja, 't is niet anders.......iemand komt het wel weer repareren.

Het is half december, Rob en Elze komen met de bus aan in Castro (Cruz del Sur), William brengt ons erheen en zo zijn we ruim op tijd om ze op te vangen. Ze hadden er 52 reisuren opzitten en waren blij op de plek van bestemming aangekomen te zijn. Samen maken we ons nu op voor kerst en oud en nieuw, kleden de boot aan, hangen gekleurde lampjes buiten en halen de kerstboom uit z’n doosje. Ook hier merk je wel iets van de kerstsfeer, in de vitrines van de vele kleine winkeltje ligt de versiering tussen alle waar en soms moet je even goed kijken voor je ziet wat er voor de verkoop is en wat voor de sier. Op het land zijn vele huizen een beetje versierd, soms met slingers en soms met gekleurde lampjes, soms voor het raam en soms in de struiken voor het huis. Eigenlijk is dat leuk, overal is er wel wat te zien.

In de straten van Castro is het veel drukker geworden. Zo ook in de Unimarc (supermarktketen in Chili) is het druk, daar schettert de kerstmuziek zo hard uit de luidspreker, dat je er knettergek van wordt. Het werkt desoriënterend, in plaats van rustig onze aankopen te doen, pakken we het hoogstnoodzakelijke en vluchten dan snel de supermarkt uit......wat een herrie.

Eindelijk is het kerst, de pakjes komen te voorschijn en samen met Rob en Elze pakken we de pakjes uit Nederland uit. De zon schijnt, we hebben de kerstmutsen op en kerstmuziek op de achtergrond. Het is gezellig.

De jaarwisseling is anders, net als bij de rest van de wereld is het om middennacht donker. Dat is handig voor vuurwerk kijken, hoewel de overheid dat verboden heeft vanwege het gevaar van letsel. Dus steken we het veiligheidsvuurwerk van William af, dit komt uit oude reddingsvlotten en is over datum. Natuurlijk zijn we niet alleen en om middernacht vliegen de rode lichtkogels rondom ons heen en geven de lichtfakkels heel veel licht. Het is niet zo veel als in Nederland, maar wel meer dan in Frankrijk en zo wijden we gezamenlijk onder het genot van een flinke BBQ en veel wijn het nieuwe jaar in en zoals ze hier zeggen,

Buen Año Nuevo.