donderdag 28 mei 2015

De wind van voren..


Na een nachtje lekker slingeren en gieren zijn we op een nieuwe ankerplek en een nieuw eiland aangekomen. Alles is weer nieuw, nieuwe mensen, nieuwe regels en vooral nieuw uitzicht. Al dat nieuwe is een verbetering ten opzichte van Honolulu, alleen de wind, die komt van voren en blaast behoorlijk. Tussen ons en de oceaan ligt slechts een dammetje. Net hoog genoeg om de golven te breken en grotendeels tegen te houden, maar de wind blaast er met volle kracht overheen.

Ons nieuwe eiland heet Kauai , de haven Nawiliwili en het uitzicht is veel groener en ruimtelijker.

Hier vinden we weer uitzicht op groene bergen en liggen we achter ons eigen anker, precies op het randje van de groene boeien. Hierbuiten mag je eigenlijk niet ankeren, is het manoeuvreer gebied van de vele barges met containers en brandstof en niet te vergeten de grote Cruise schepen. SantanA heeft wat moeite met deze restrictie, maar de Coastguard komt niet langs, dus liggen we goed. Aan de binnenkant van de boeien liggen ook allemaal bewoonde en onbewoonde boeitjes, waar wij niet zomaar tussen willen liggen, aangezien wij nogal swingen.

Natuurlijk was in Honolulu niet alles een teleurstelling, maar wij hadden genoeg van het drukke Honolulu met haar torenflats, het wekelijkse Hilton vuurwerk, de onophoudelijke sirenes van de hulp diensten, de overvloed aan wegen en auto’s en de betonnen getto. De stranden, waarvan de beroemdste Waikiki Beach en Sunset Beach, waren best wel mooi en zo ook de bikini’s en er zullen ooit wel gespierde, surfende hippies rondgelopen hebben, maar die zijn nu vervangen door toeristen. Een mengeling van culturen dus, vele jonge Japanse paartjes, beiden in maagdelijk wit gekleed, laten hun trouwfoto maken op het strand met net buiten de camera het legioen van toeristen in kleine bikini’s met uitpuilende lichaamsdelen, volgens ons veroorzaakt door voedselovervloed en siliconen. Hiertussen kun je niet zo gemakkelijk de oorspronkelijke Polynesiër terugvinden en het gaat niet meer op om naar de tattoos te kijken en de oorspronkelijkheid daaraan af te meten. Er lopen velen, zowel mannen als vrouwen, rond in deze “klederdracht”. Bij de Polynesiërs is het de cultuur en ook alleen zwart, maar wat zie je een grote hoeveelheid bont geschilderde lichamen….wij vinden het lelijk. De parken worden bewoond door de vele daklozen en soms backpackers en/of surfers. Het surfen op O’ahu, hier is het toch allemaal mee begonnen, de bekende VW busjes, beschilderd en behangen met surfborden……, leven voor het bedwingen van de hoogste golf.

AlaWai Harbor was ook goed voor een rustige periode, geen zorgen of het anker houdt, geen bijboot, gewoon de lijntjes vast en water en stroom tot je beschikking hebben. De stroom was nu nog één dollar per dag, maar zou omhoog gaan naar zes dollar, want er waren veel vaste bewoners met airco’s en het kon zo niet uit. Nou ja, wij hadden het nog voor één dollar en onze 110V installatie heeft ons en Orca voorzien van stroom, heel handig. De maand dat we hier lagen hebben we SantanA weer helemaal gepoetst inclusief de mast, alle verbeteringen doorgevoerd en verder klaar gemaakt voor het hoge noorden. Gelukkig hadden we de fietsen, want je sleept wat af en met behulp van de fietsen kunnen we, naast elk een rugzak, twee fietstassen meenemen en zijn we veel vlugger heen en weer. Wel elke keer een weg zoeken door het drukke verkeer, eerst alleen over de stoep, maar later gewoon over de zesbaans wegen en tussen de auto’s door manoeuvreren. Gelukkig rijdt men in het algemeen voorzichtig en wordt er heel veel rekening met fietsers gehouden. Soms gewoonweg teveel. In Argentinië zouden ze ons zo dood rijden, hier moet je de auto’s aansporen om voorbij te gaan, dit voelt veel beter.

Samen met Ann en Udo gaan we ook regelmatig even naar de kroeg, vlakbij de haven gaan we voor Happy Hour naar de Chart House Pub, voor een pitcher Red Kilian, 6 biertjes voor de prijs van twee, een koopje in het voor ons prijzige stadsleven.

Op Kauai huren we samen met Ann en Udo een auto en laten ons meevoeren langs dit geweldige landschap. Zo ligt hier de Grand Canyon van de Pacific of wel de Waimea Canyon, in het Koke’e State Park. Tegenwoordig komen er ook meer dan een miljoen toeristen per jaar op dit eiland en probeer die maar eens te ontlopen. Bij toeval vinden we een trail, een bospad, dat naar een uitzichtpunt voert. Wat schets onze verbazing….niemand, we zijn helemaal alleen op dit fantastische uitzichtpunt. Het woud is nagenoeg onbewoond en ziet er tropisch uit en daarom zijn in dit gebied vele bekende films opgenomen, zoals Jurassic Park, Avatar, Indiana Jones , Pacific en vele vele andere. Ik heb deel één van Jurassic Park bekeken en het landschap is nu heel herkenbaar.

We knorren zo het hele eiland rond, bekijken vast de volgende baai, Hanalei Bay, en stellen vast dat het met de noordelijke deining wel mee valt. Het is echt een mooie baai, wel een beetje toeristisch, maar ja wat wil je hier…een miljoen toeristen op 60 duizend inwoners. Toch vinden wij Kauai verreweg het mooiste eiland. Het oogt vriendelijk, gevarieerd, tropisch en ongerept.

Al hoewel, helemaal ongerept is het hier niet, want dagelijks vliegen er vele lawaaierige helikopters over, natuurlijk met toeristen, wat anders. Ze vliegen achter elkaar aan, een rondje rond om het eiland. Net zoals in deel één van Jurassic park. Voor 250 dollar mag je dan een kwartiertje mee hobbelen, Big Fun, voor als je weinig tijd hebt en veel geld.

De tijd draait door en klusjes zijn er altijd wel, maar we houden ook een sharp outlouk naar het weer. Oh, over het weer gesproken, we hebben een Amerikaanse Marifoon gekocht, met dualwatch en een weerkanaal, handig als je binnen kustbereik vaart, altijd lokale weersinformatie. Bovendien werken ze hier ook met A kanalen, zoals 22A, niet duur en doet het goed, merk Standard Horizon. Eigenlijk stom dat ze in NL de heleboel van de chip halen……Telecomregels. We hebben 16 maar uitgezet, het is niets anders dan Pan Pan, bootjes zonder motor, omgekiepte kanovaarder, noodoproep zonder gegevens, dus allemaal Sharp Lookout…….

Het weer werkt nog niet helemaal mee, de wind komt nog steeds van voren. Het hogedruk gebied wat ten oosten van ons moet zitten, zit momenteel west, dus noordenwind en dat is simpel gezegd niet handig als je noord wilt. Dus ff naar Kristy, de harboragent, en nieuwe permit aanvragen. Ze gaat er gemakkelijk mee om en de prijs is 3 dollar per dag voor ons, dus heel weinig voor deze contreien.