Het is vanmorgen 17 graden onder nul, een stevige wind joelt door het wand. De gevoelstemperatuur is heeeeeeel koud. Gelukkig schijnt de zon en ziet onze omgeving er fantastisch uit. De bergen om ons heen zijn tot aan de voet helemaal wit van de sneeuw. Het is in Seward nu toch ook helemaal winter geworden en dit is wat we ons hier voorgesteld hadden, een echte winter.
Lang mogen we er niet van genieten. Deze morgen rijden we met Susan en Peter mee naar Anchorage. We laten SantanA voor drie maanden achter en ze wil graag beschermd worden tegen de mogelijk barre winter. Alles is voor elkaar en zonder veel zorgen stappen we van boord op weg naar een ander avontuur…Nederland.
Drie uur lang rijden we met de auto door een landschap dat met recht “The Last Frontier” wordt genoemd. Toendra’s, ruige bergen en ondoordringbare Spruce bossen. They call it “the wild”. Door de laagstaande zon zijn de vergezichten adembenemend mooi en genieten we wederom met volle teugen. Anchorage ziet er heel anders uit. Door het witte kleed en het diepvries uiterlijk is alles minder hard en rommelig dan toen we er in de zomer waren. Anchorage mag er in de winter best zijn. Twee dagen lang zijn we te gast bij Susan en Peter en krijgen we een kijkje in de keuken van The American way of life. Het verrijkt echt onze kijk op deze wereld hier.
Dan wordt het 17 november, de dag van vertrek naar Nederland. Een laatste aai over de huis Moose, een laatste blik op de besneeuwde bergtoppen en we gaan. De lange vlucht is probleemloos en na al die uren, die eigenlijk vele jaren zijn geweest, worden we onverwachts omhelsd door veel meer familie en vrienden dan we hadden gedacht. We komen woorden tekort en zijn er beduusd van. Gelukkig bieden de AH broodjes uitkomst, want met volle mond mag je eigenlijk niet praten.
De drie maanden die voor ons liggen staan in het teken van familie- en vriendenbezoek, onderdelen voor SantanA regelen en een bezoek aan artsen en doctoren. Onverwachts pakt dat anders uit. De huisarts vindt de hartslag van Jan te onregelmatig en verwijst hem door naar de cardioloog. Voordat het jaar om is weten we dat Jan een hartklep heeft die veel te veel lekt en dat is niet goed. We verzanden in de medische molen en eind februari staat er dan een datum voor reparatie. Het betekent dat we nu niet terug kunnen naar Alaska, voorlopig niet terug naar huis. De eerste week van juni is het dan zover en omdat hij met de Da Vinci robot gerepareerd kan worden is het herstel korter en met een beetje geluk vliegen we begin augustus weer terug naar ons scheepje.
Tja, hier hadden we allemaal niet op gerekend, maar we hebben er vertrouwen in dat het goed komt en dat we, ook al is het iets later, weer naar huis gaan om onze reis voort te zetten.
